Drzewa i krzewy iglaste w ogrodzie

Drzewa i krzewy iglaste w ogrodzieIglaste (Pinopsida), to drzewa lub krzewy szpilkowe, nie tworzące właściwych kwiatów, lecz zalążki niczym nie osłonięte (nagozalążkowe), które są umieszczone w górnej części spłaszczonych liści (owocolistków), uformowanych w szyszki (kwiatostany) męskie i żeńskie (owocolistki nie są zrośnięte jak u okrytonasiennych).

Obecność nasion rozsiewanych przez wiatr to cecha przystosowawcza do życia na lądzie. W budowie drewna można wykazać cewki z jamkami lejkowatymi. Drzewa i krzewy iglaste rozpoznaje się po rodzajach szyszek i liści (igły pojedyncze, w pęczkach, w okółkach, naprzeciwległe, kanciaste bądź płaskie, szyszki kuliste, wydłużone). Iglaki nadają się na gęste żywopłoty, charakteryzują się monotonią barwy i kształtu, są nieodporne na pasożyty, trudno je formować w dolnej ich części.

Cyprysik Lawsona (Chamaecyparis lawsoniana columnaris) z rodziny cyprysowatych (Cupressaceae) charakteryzuje się łuskowatymi liśćmi z nalotem woskowym na górnej powierzchni, krótko zaostrzonymi, ułożonymi na krzyż, o kolorze niebiesko-zielonym, od spodu z białym narysem, łuski boczne zawierają gruczołek (zapach pomarańczy). Drzewo osiąga wymiary od 6 do 8 m wysokości, korona wąska stożkowato zakończona, utworzona jest z odstających poziomo gałęzi. Kwiaty z pręcikami, męskie w kolorze czerwonym, 5 mm długości, żeńskie szyszki są niebieskie stożkowate, z woskowym nalotem, o przekroju 7-8 mm.

Cyprysik Lawsona

Cyprysik Lawsona rozmnaża się przez niezdrewniałe pędy w okresie późnego lata (lub szczepienie), które należy sadzić zachowując odległość między sadzonkami od 80 cm do 1 m, po uprzednim obkoszeniu trawy. Drzewo tego gatunku nie lubi wysuszenia latem i zbyt dużego nawilgocenia gleby zimą, przycinanie formujące lub swobodne dokonuje się wiosną. Innym gatunkiem z tej samej rodziny jest Cyprysik tępołuskowy (Ch. obtusa), drzewo pochodzące z Japonii i Tajwanu, o doniosłym znaczeniu gospodarczym (służy do budowy świątyń, drzewa dekoracyjne, bonsai), dochodzące do 6 m wysokości i 3 m szerokości, o koronie drzewa ukształtowanej w szeroki stożek, gałęziach jaskrawo-brązowych, krótkich, ustawionych wachlarzowato. Liście są łuskowate, tępo zakończone, boczne dłuższe od środkowych, zielone, błyszczące, o zapachu żywicy, dolna ich strona jest z białym narysem. Cyprysik tworzy kwiaty męskie żółte, szyszki żeńskie o średnicy od 8-10 mm, niedojrzałe o odcieniu jasnozielonym, zbudowane z 10 łusek. Ch. "Crippsii", osiągający rozmiary 8 m wysokości i 3 m przekroju, o liściach w złocistych tonacjach, jest to drzewo pochodzące z Anglii, wytrzymałe na niskie temperatury, o wolnym wzroście, podobnie jak Ch. "Graciosa", cyprysik dochodzący do 2 m wysokości i 1,5 m szerokości z drobnymi liśćmi.

Cyprysik groszkowy (Ch. pisifera) odznacza się zaostrzonymi łuskami, górna ich powierzchnia jest zielona, błyszcząca, dolna z białymi plamkami w kształcie kokardki, szyszki drobne do 8 mm, niedojrzałe jasnozielone, groszkowate, są zbudowane z 8-12 nierównomiernych tarczek. Korona ma zarys stożka, gałęzie są przestrzennie rozmieszczone, nie zbite. Drzewo pochodzące z Japonii, od 15 do 40 m wysokości, jest stosowane na niskie żywopłoty. Pokrewną odmianą jest Ch. "Boulevard" o gęstszej koronie, dochodzące do 2 m wysokości i 1 m szerokości, ma liście, zielone, srebrno-niebieskie, białawe od spodu, miękkie, do 10 mm długości. Podobnym gatunkiem jest Ch. "Sungold", dochodzący do 2 m wysokości, o liściach zielonych w żółtym odcieniu, lekko zwisających.

Cyprys arizoński (Cupressus arizonica) jest to drzewo zimozielone ze Stanów Zjednoczonych i Meksyku, o koronie zaokrąglonej i zaostrzonej, rozgałęzionej, dochodzące do 20 m wysokości i 6 m objętości. Kora czerwona złuszcza się, liście o zarysie łuskowatym, ułożone są gęsto na krzyż, drobno ząbkowane, w kolorze szaro-zielonym. Szyszki w kształcie kuli z wyrostkami, dochodzące do 4 cm długości, dojrzewają w drugim roku.

Cyprys arizoński

Cyprys rośnie na glebie zwykłej, toleruje też wapienną, krzemionkową, rozmnaża się z sadzonek, również z nasion. Przy sadzeniu, wiosną lub jesienią, należy zachować odstępy od 80 cm do 1m. Formowanie starszych pędów dokonuje się wiosną. Cyprys arizoński jest gatunkiem odpornym na niskie temperatury, inne odmiany to: "Fastigiata" o igłach szaro-niebieskich, dochodząca do wysokości 12 m, "Fastigiata aurea’" o koronie ze złotawymi wierzchołkami, "Sulphurea" z żółtymi liśćmi.

Cyprys wielkoszyszkowy (C. macrocarpa), będący drzewem osiągającym wysokość od 8 do 10 m, jest wysmukłe, lekko spłaszczone, liście ma jasnozielone o żółtym odcieniu i cytrynowym zapachu, łuskowato-igiełkowate, szyszki okrągławe z zarysem tarczek. Gatunek pochodzący z Kalifornii, wykazuje wrażliwość na chłód, zimą wymaga okrywania słomą, przy sadzeniu młodych drzewek należy zachować odstępy od 60 cm do 1m.

Cyprys wielkoszyszkowy

Podobnymi odmianami cyprysu wielkoszyszkowego są: C. "Goldcrest" o jaskrawych liściach, "Golden Pillar", stożkowaty, dochodzący do 9 m wysokości, mający liście w odcieniach żółci, również szyszki, a także "Lutea" osiągająca 16 m wysokości.

Żywotnik zachodni (Thuja occidentalis) drzewo z rodziny cyprysowatych (Cupressaceae), zimozielone, dochodzące do 20 m wysokości i 3 m szerokości, o pędach wierzchołkowych wzniesionych, posiada zieloną, koronę o pokroju stożkowatym, pędy spłaszczone brunatno-czerwone. Liście na krzyż leżące, młode są o pokroju igiełkowatym, starsze łuskowate z gruczołkami (nadające roślinie aromatyczny zapach), dolna ich strona jest jaśniejsza.

Żywotnik zachodni

Niewielkie szyszki długości 8-12 mm, składają się z 4 lub 5 par łuseczek. Żywotnik rośnie na glebach przepuszczalnych, również lekko wapiennych i podmokłych, toleruje półcień, jest odporny na anomalie temperaturowe. Sadzonki wierzchołkowe sadzi się jesienią, w odstępach od 60 do 80 cm. Cięcie wiosną polega na regulowaniu wysokości. Inne podobne odmiany jak "Danica" o zaokrąglonej koronie, przeznaczone są na niskie żywopłoty, (również gatunek "Rheingold").

Żywotnik wschodni (Thuja orientalis) tworzy rozgałęziony krzew lub drzewo, do 10 m wysokości, o zwartej koronie, stożkowatej, lekko zaokrąglonej, pędy są zaokrąglone i wzniesione do góry wachlarzowato, co nadaje wrażenie ażurowości. Łuski posiadają niewielkie wymiary (5-8 mm długości) są jasnozielone z gruczołkami, wąskie, zaostrzone. Szyszki owalne, brązowe, składają się z 6 łusek, z haczykowatym wypustkiem. Przy sadzonkowaniu należy zachować odstępy od 60 do 80 cm, cięcie wiosną. Inne odmiany: "Magnifica" ma zarys korony w kształcie szerokiego stożka o wysokości 4m i jasno-zielonych liściach, "Pyramidalis aurea" tworzy formy w kształcie kolumny, o liściach brunatnych.

Żywotnik olbrzymi (Thuja plicata "Atrovirens") osiąga wysokość 20 m o przekroju 2-3 m, korona, stożkowatego kształtu, tworzy liczne wzniesione i zwisające rozgałęzienia, dolne gałęzie mogą się zakorzeniać i wypuszczać młode drzewka. Pędy na przekroju okrągłe, brązowo-czerwone, pokryte są prostopadłymi łuskami. Liście są spłaszczone, łuskowate, ciemnozielone, od spodu z białymi plamkami i gruczołkami, nadającymi im zapach żywicy. Szyszki owalne 1,2 cm długości, składają się z 5-6 par łusek. Innymi odmianami są: "Dura" o gęstej i szerokiej koronie, "Excelsea" i "Zebrina" dochodzące do 2 m wysokości.

Jałowiec chiński (Juniperus chinensis) jest krzewem lub drzewem z rodziny cyprysowatych (Cupressaceae) dochodzącym do 20 m wysokości. Liście ma dwupostaciowe (dimorficzne): igły, na młodych pędach 8-15 cm długie, twarde, z przewodami żywicznymi, zaostrzone, od spodu z białym zarysem, skupione po 2 lub 3 w pęczkach, ułożone są na krzyż; łuski zaokrąglone umiejscowione są na zgrubiałych pędach.

Jałowiec Chiński

Kwiaty są jedno- lub dwupienne, szyszkojagody (zrośnięte owocolistki) o nieforemnym kształcie i przekroju do 10 mm, po dojrzeniu przybierają barwę niebiesko-czarną o odcieniu brązowym. Jałowiec chiński to drzewo odporne na warunki atmosferyczne, rośnie na podłożu przepuszczalnym, toleruje też gleby wapienne. Zdrewniałe, letnie sadzonki pędów sadzi się w odstępach od 80 cm do 1m, również latem dokonuje się formowania na tegorocznych pędach. Inną odmianą jałowca jest jałowiec pospolity (J. Communis), będący drzewem o zmiennym kształcie i koronie rozłożystej u dołu, czerwonej barwie pędów, liście są igiełkowate 10 mm długości (na wierzchu białe, dolna strona szaro-zielona), zebrane po 3, kwiaty dwupienne, szyszkojagody 5-9 mm średnicy czarno-granatowe. Pochodzący z Chin jałowiec łuskowaty (J. Squamata) to rozłożysty i niski krzew do 10 m wysokości, o zielonych pędach, na których zebrane są igły, po 3 w okółkach, barwy zielonej, z białym nalotem na górnej ich powierzchni. Wymagane odstępy przy sadzeniu tego gatunku wynoszą od 1 do 1,20 m.

Cis pospolity (Taxus baccata), zwany inaczej jagodowym, należący do rodziny cisowatych, tworzy koronę nieregularną, stożkowatą, później owalną, kora drzewa czerwono-brązowa, drewno wytrzymałe, służące kiedyś do produkcji łuków.

Cis pospolity

Liście igiełkowate w kolorze ciemnej zieleni są lekko zaostrzone, od 2 do 4 cm długości, odgórnie ułożone na pędach. Gatunek dwupienny, dochodzący do 20 m wysokości, nasiona cisa otoczone szkarłatną osnówką, trujące, są pokarmem dla takich ptaków jak kos, drozd, jemiołuszka, które jednocześnie je rozsiewają. Cis rozmnaża się przez nasiona (luty) lub letnie sadzonki niezdrewniałych pędów, sadzone w odstępach od 60 cm do 1 m; formowanie żywopłotu dokonuje się latem lub wiosną.

Cedr libański (Cedrus libani "Nana") z rodziny sosnowatych (Pinaceae) jest drzewem zimozielonym, dochodzącym do 1,50 m wysokości, o spoistej koronie drzewa w kształcie stożka, długopędach i krótkopędach, tworzy igły krótkie do 2 cm długości, zaostrzone (boczne bardziej tępe), sztywne, zielone o odcieniu szarym, kwiaty męskie podłużne do 5 cm długości, żeńskie szyszki owalne do 1, 5 cm długości. Cedr odznacza się powolnym wzrostem, toleruje miejskie środowisko z zanieczyszczeniami, lubi gleby zwykłe, suche, wapienne. Drzewo rozmnaża się przez zdrewniałe sadzonki krótkopędów od lata do jesieni, w odstępach 60 cm, ponieważ wolno rośnie można je nie przycinać. Inną odmianą cedru jest Cedrus libani "Sargentii" dochodzący do 1 m wysokości i szerokości 3 m, również charakteryzuje się powolnym wzrostem, pokrojem płożącym.

Rośliny iglaste zasadza się z bryłą korzeniową, liniowo lub w dwóch rzędach, na glebie wzbogaconej kompostem, jeśli nie jest to gleba żyzna. Wymagane jest regularne opryskiwanie drzew środkami chroniącymi przed pasożytniczymi grzybami (Phytophtora cinnamomi), które powodują schnięcie liści i ich przebarwienie, deformacje gałęzi, oraz zamieranie.

Komentarze

Moniś
Taki ogród będzie cieszył oko o każdej porze roku. Latem różne odcienie zieleni , jesienią złote i czerwone barwy a zimą drzewa i krzewy uginające się od śniegu. Jednak mając duży ogród to prawie drugi etat. Wymaga on pracy i poświęceń . Za to będziemy mieli zieleń i dużą dawkę tlenu dla siebie.
Maria
Trudno wyobrazić sobie bez nich ogród. Drzewa i krzewy iglaste są bardzo popularne przede wszystkim ze względu na wyjątkowy pokrój i ogromne walory dekoracyjne. Mam ich dość dużo i na pewno aby były ozdobą wymagają dużo pracy i pielęgnacji.