Trawa pampasowa lub po prostu kortaderia, znana jest pod łacińską nazwą Cortaderia selloana i praktycznie jej synonimem Gynerium argenteum. Pochodzi z Argentyny i południowej Brazylii, gdzie naturalnym jej siedliskiem są tamtejsze gorące stepy i sawanny. Rosnąc w zbiorowiskach, tworzy kępy z szarozielonych, równowąskich, długich liści, z których nasady wyrastają ogromne, pojedyncze, puszyste kłosy. Wysokość roślin łącznie z kłosami wynosi średnio 2 metry.
Kłos o kształcie puszystej wiechy dorasta do 50 cm długości i 18 cm średnicy. Osadzony jest na grubym, ponad półtora metra długości źdźble. Wielkość roślin, zabarwienie kwiatów oraz jedno lub wielobarwność liści są cechami odmiany kortaderii.
W naszych warunkach kortaderia kwitnie późnym latem lub i wczesną jesienią - najczęściej na przełomie września i października. Szczególnie efektownie kwitną egzemplarze żeńskie. Jest to roślina wieloletnia. Żywotność jej ograniczona jest tylko naszym klimatem. Stare egzemplarze wytwarzają każdego roku po kilka (niekiedy po kilkanaście) szaro- lub biało-srebrzystych kwiatostanów, tworzących efektowny, powiewny pióropusz. Kwiatostany pozostają na roślinach do zimy - ścięte jesienną po zasuszeniu efektownie dekorują wnętrza.
Trawa pampasowa pomimo swych niezaprzeczalnych walorów ozdobnych jest gatunkiem u nas jeszcze rzadko spotykanym. Przyczyną tego jest głównie brak w kraju źródeł zakupu materiału wyjściowego oraz silnie zakorzeniony pogląd, że gatunek ten łatwo wymarza. Istotnie, pochodząc z gorącej pampy, trawa ta jest dość wrażliwa na długotrwałe mrozy. Jednakże, jak wskazują wyniki uprawy kortaderii w krajach ościennych o warunkach klimatycznych podobnych do polskich, trawa pampasowa przy odpowiednim zabezpieczeniu na okres zimy może w ogrodach bytować, przez wiele lat nie wymarzając.
Zalecany sposób zabezpieczenia polega na podniesieniu liści, przywiązaniu ich sznurkiem, owinięciu słomą lub workiem i ponownym podwiązaniu. Ziemię wokół roślin należy pokryć grubą warstwą materiału ocieplającego (jak torf, trociny, kora, pocięta słoma lub liście), na który dodatkowo nakłada się warstwę ziemi celem przeciwdziałania wyrwaniu przez wiatr. Tak przygotowaną do zimowania trawę pampasową zaleca się dodatkowo nakryć lub owinąć folią perforowaną po to, aby liście osłonić przed nadmiernym nadmiarem wilgoci z opadów deszczu, na co jest ona również wrażliwa jak na mróz. Najlepiej jednak pojedyncze rośliny uprawiać w dużych pojemnikach (na przykład w kubłach) i przed mrozami przenieść je do chłodnego i jasnego pomieszczenia, którym może być chłodna szklarnia, oszklony taras, jasna piwnica, a nawet pomieszczenie mieszkalne, gdzie roślinny winy pozostawać do późnej wiosny.
Wymagania i uprawa trawy pampasowej
Dla prawidłowego wzrostu i rozwoju kortaderia wymaga stanowisk słonecznych, ciepłych, osłoniętych od wiatru, o żyznej i przepuszczalnej glebie posiadającej dużą zdolność podsiąkania. Przed wysadzeniem roślin zaleca się wymieszać glebę z dużą dawką torfu i zwapnować lub zwiększyć jej zasobność przez przekopanie z dowiezioną żyzną ziemią. W okresie wegetacji trawa ta wymaga znacznych ilości wilgoci, ale nie znosi częstego moczenia liści. Zaleca się okresowe zasilanie roślin nawozami mineralnymi z przewagą azotu, nie dłużej jednak niż do połowy lata.
Rozmnażanie trawy pampasowej
Kortaderię można rozmnażać zarówno przez wysiew nasion (bardzo podobnych ziarniaków), jak i wegetatywnie przez podział roślin starszych lub nawet jednorocznych. Przy mnożeniu przy pomocy nasion okres od wysiewu do zakwitnięcia jest dość długi. Wadą tej metody jest też ryzyko nabywcy młodych roślin związane z faktem, że osobniki żeńskie - bardziej dekoracyjne - ujawniają się dopiero po wytworzeniu pierwszych kwiatostanów.
Stosowaną metodą rozmnażania w naszych warunkach jest podział wegetatywny. Podziału dokonuje się jesienią (inaczej niż pozostałe gatunki traw), po wykopaniu roślin i po oczyszczeniu systemu korzeniowego z ziemi. Rośliny same wskazują na miejsca, w których rozdzielenie jest najłatwiejsze. Gdy z powodu nadmiernego skorkowacenia nasady rośliny łatwe rozerwanie jej na części nie jest możliwe, używać można ostrego noża. Nasadę trzeba ciąć tak, aby uzyskane części posiadały co najmniej po dwa, trzy pędy i każda choć jeden dobrze wykształcony korzeń.
Podzielone rośliny wysadza się do wiader o pojemności 5l, w mieszaninę żyznej ziemi inspektowej i zwykłej ziemi ornej (1:1). Należy pamiętać, aby świeżo podzielonych roślin nie umieszczać przy sadzeniu za głęboko, ponieważ bywa to przyczyną ich gnicia podczas zimy. Górna część nasady nowo podzielonej trawy winna lekko wystawać ponad powierzchnię ziemi. Osadzone w ten sposób rośliny przenosi się do szklarni, gdzie (rosnąc w wiadrach) powinny pozostawać do późnej wiosny.
Zimowanie trawy pampasowej
Trawa pampasowa nie znosi podczas zimy nadmiaru wilgoci - ani w glebie, ani w otoczeniu, zwłaszcza zaś w swoich zielonych częściach. Toteż w okresie zimy należy ograniczyć podlewanie do niezbędnego minimum, a w żadnym przypadku nie wolno zraszać liści.
Faktem godnym podkreślenia jest, że kortaderia przechowywana przez zimę w szklarni nie wstrzymuje swojego wzrostu, pomimo że w tym czasie występuje u nas wyraźny niedobór światła i rośliny trzymane są praktycznie na sucho. Dzięki temu, że młoda roślina podczas zimy nieustannie rośnie, można w tym czasie dokonywać ponownego podziału roślin. Zwykle ma to miejsce po trzech miesiącach od poprzedniego dzielenia. Współczynnik rozmnażania można w ten sposób zwiększyć z dwóch - trzech sztuk z rośliny do 4-6 w ciągu roku.
Przy starannej pielęgnacji młodych roślin w szklarni oraz po wysadzeniu ich do gruntu, cześć wytwarza pierwsze kwiatostany już jesienią, jednak obfite kwitnienie trawy pampasowej następuje dopiero po upływie co najmniej dwóch lat uprawy w gruncie.
Komentarze