Terapia zielem to jeden z najstarszych sposobów leczenia przypadłości. Popularne, od lat stosowane zioła można zbierać samodzielnie. Odpowiednio przygotowane będą naturalnym i bezpiecznym środkiem na sezonowe infekcje.
Zioła rosną wszędzie. Możemy je spotkać niemal na każdym skrawku ziemi. Pomimo niepozornego wyglądu skrywają wiele uzdrawiających właściwości. Lecznicze działanie ziół jest powolne, jednak nie powoduje skutków ubocznych, tak jak ma to miejsce w przypadku stosowania preparatów syntetycznych. Terapia zielem może być też uzupełnieniem leczenia farmakologicznego. Zanim jednak sięgniesz po produkty z apteki, spróbuj skorzystać z naturalnych i bezpiecznych metod - z ziół.
Znane i popularne zioła
Babka lancelowata (Plantago lanceolata L.)
Zalety lecznicze babki znane są większości osób. Liście babki stosowane są na trudno gojące się rany, owrzodzenia, czyraki, oparzenia i otarcia skóry. Babka ma właściwości przeciwzapalne i przeciwbakteryjne, może być stosowana w przewlekłych nieżytach przewodu pokarmowego, jako środek pomocniczy w chorobie wrzodowej oraz w infekcjach związanych z jamą ustną. Ziele najlepiej zbierać w okresie maj-wrzesień. Świeże, delikatne liście mogą być używane do sałatki, ususzone w temperaturze 40º C i zamknięte szczelnie w ciemnym nieprzepuszczającym światła naczyniu (światło niszczy cenne składniki) mogą być stosowane wewnętrznie w formie odwaru na różne dolegliwości. Liście babki można spotkać na polach, łąkach i przydrożach.
Bluszczyk kurdybanek (Glechoma hederacea L.)
Ziele bluszczyku ma działanie: wykrztuśne, ściągające, moczopędne, przeciwzapalne, łagodnie zapierające, bakteriobójcze, odtruwające oraz regenerujące skórę i błonę śluzową przewodu pokarmowego. Pobudza wydzielanie soku żółciowego i ułatwia przepływ żółci. Stosowane jest wewnętrznie jako odwar lub wywar w zatokach i nieżytach oskrzeli, w problemach z przewodem pokarmowym (poprawia trawienie, odtruwa) oraz zewnętrznie w trądziku. Łagodzi zmiany skórne, ma działanie grzybobójcze i znosi świąd. Roślina występuje często na łąkach, pastwiskach, przydrożach i zaroślach. Bluszczyk kurdybanek używany jest jako przyprawa oraz sadzony w ogrodach jako roślina okrywowa. Zioło zbiera się w okresie kwitnienia i suszy w temperaturze 40º C. Przechowywany w ciemnym i suchym naczyniu zachowuje swoje właściwości. Świeże ziele może być dodawane do sałatek, białego sera i zupy. Zalany wrzątkiem może być spożywany jako orzeźwiająca herbata.
Dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum L.)
Roślina z uwagi na działanie uspokajające, stosowana jest w: stanach wyczerpania nerwowego, bólach głowy, bezsenności i nerwobólach. Zioło ma działanie rozkurczające i ściągające. Używane jest w nieżytach żołądka i jelit, zapalenia dróg żółciowych, niedokwaśności treści żołądka, i złego trawienia. Dziurawiec ma właściwości zmniejszające bóle menstruacyjne, aplikowany zewnętrznie wykazuje działanie przeciwzapalne i odkażające skórę. Nakładany na trudno gojące się rany, łagodzi i przyspiesza gojenie. Ziele występuje na nieużytkach, łąkach i przydrożach oraz na skrajach lasu. Dziurawiec zbiera się latem. Roślina powinna być w pełni rozkwitu kwiatów i posiadać zielone liście.
Kminek zwyczajny (Carum carvi L.)
Ziele ma właściwości rozkurczające mięśnie gładkie jelit. Kminek działa pobudzająco na wydzielanie soku żółciowego, ma działanie wiatropędne oraz zapobiega wzdęciom. Zioło jest naturalnym środkiem rozkurczającym, zapobiega namnażaniu bakterii w przewodzie pokarmowym i wspomaga wydzielanie soków trawiennych. Stosowany jest jako lek na problemy gastryczne m. in.: na zgagę, odbijanie, bóle brzucha i wzdęcia. Kminek jest też uznaną przyprawą do wielu potraw, lekko piekący smak kminku podbija smak dania i ułatwia trawienie. Można go spotkać na łąkach, pastwiskach i przydrożach. Nasiona kminku zbiera się w pierwszej połowie lipca, po wybarwieniu się rośliny na czerwonobrunatny kolor. Wysuszone nasiona kminku najlepiej przechowywać w woreczkach papierowych.
Łopian większy (Arctium lappa L.)
Atrybuty lecznicze korzenia łopianu wykorzystywane były już wieki temu. Łopian stosowany jest na bóle reumatyczne, wypadanie i łojotok włosów oraz na problemy skórne. Zioło ma właściwości pobudzające czynność wydzielniczą wątroby Działa stymulująco na: gruczoły potowe, żołądek, jelita i nerki. Stosowany w celu poprawy przemiany materii przyspiesza jej pracę i działa przeciwzapalnie, i przeciwbakteryjnie. Łopian najczęściej występuje w rowach, na miedzach, polach i przydrożach. Zbiór korzeni łopianu, powinien odbywać się wczesną wiosną. Zebrany korzeń suszy się w temperaturze 35º C.
Perz właściwy (Agropyron repens)
Roślina ma właściwości moczopędne, antybakteryjne i przeciwzapalne. Oczyszcza krew, usuwając szkodliwe produkty z przemiany materii, zapobiega stłuszczeniu wątroby poprzez obniżanie poziomu tłuszczu i cholesterolu we krwi, i działa uzdrawiająco na przewód pokarmowy. Wykazuje działanie antybiotyczne, przeciwgorączkowe i żółciopędne. Wspomaga gojenie ran i zwiększa odporność błon śluzowych, i naskórka. Występuje licznie na polach, łąkach i pastwiskach. Można go spotkać na miedzach i przydrożach. Surowiec lekarski stanowi kłącze. Zbiór perzu powinien być przeprowadzany wiosną i jesienią.
Skrzyp polny (Equisetum arvense L.)
Preparaty z dodatkiem skrzypu są bardzo popularne. Uzupełniają niedobory mikroelementów i soli w organizmie, poprawiają kondycje włosów, wzmacniają paznokcie. Ziele skrzypu ma dużo cennych właściwości. Pobudza przemianę materii, ma działanie wzmacniające, przeciwreumatyczne, krwiotwórcze oraz przeciwdziała krwotokom wewnętrznym. Zioło stosowane jest jako lek hamujący krwawienie z przewodu pokarmowego, płuc i dróg moczowych. Stosowany zewnętrznie hamuje wypadanie włosów, przyspiesza gojenie ran, oparzeń i owrzodzeń, i działa przeciwzapalnie. Ziele wzrasta na łąkach, polach, ugorach, przydrożach i przydomowych ogrodach. Skrzyp może być zbierany latem (od połowy lipca do końca sierpnia) i suszony w temperaturze 40º C.
Stokrotka pospolita (Bellis perennis L.)
Kwiat stokrotki ma wielostronne zastosowanie. Oprócz walorów ozdobnych ma właściwości ściągające, tonizujące i przeciwzapalne. Stosowany wewnętrznie działa wykrztuśnie, moczopędnie i usuwa toksyny z organizmu. Surowiec lekarski czyści krew, hamuje krwawienia oraz działa przeciwgorączkowo. Zewnętrznie roślina stosowana jest do uszczelniania naczyń włosowatych, zmniejszenia obrzęku i przyspieszenia gojenia ran. Susz stokrotki jest częstym składnikiem mieszanek ziołowych. Stokrotkę można spotkać na łąkach, pastwiskach, trawnikach i przydrożach. Pora zbioru rośliny przypada od wiosny do jesieni. Roślina jest w pełni jadalna – świeżo zebrana może być dodatkiem do sałatek (wraz z kwiatkami). Suszony surowiec służy do sporządzania herbatki, odwarów i wywarów.
Zioła działają pozytywnie na organizm ludzki. Terapia zielem jest prosta, naturalna i skuteczna. Stosując ją systematycznie, uzyskasz długotrwałe efekty, a nie krótkotrwałą poprawę.
Komentarze